Moos, met 4 andere jachthondjes, bij de wekelijkse puppy-jachttraining "ergens" in de provincie Utrecht
Vanochtend (13 nov 2018) bij het opstarten van de computer werd het duidelijk: het is vandaag de 20ste “verweekdag” van Moos.
Hoe gaat het met Moos?
Hoewel ze een enorme handenbinster is, kunnen we stellen dat het behoorlijk goed gaat meet Moos(ke). Ze doet het redelijk goed op de wekelijkse puppy-jachttraining, hoewel het wel een (eigenwijze) Drent is en blijft. Verliefd naar de baas kijken en netjes aan de linkerkant meelopen is niet iets dat ze vanzelf doet. Het vooruitsturen begint nu een beetje te komen hoewel ze niet alleen het brokje opeet maar ook het schaaltje waar het brokje inligt, meeneemt.
Moos krijgt weer eens aandacht van een passerend meisje In de stad gaat het over het algemeen perfect hoewel ze nog steeds moet wennen aan sommige ongewone situaties en geluiden zoals een wapperende vlag in de schemer, een passerende veegmachine die de bladeren van de stoepen komt vegen, de trein door de Burg. Reigerstraat, de ambulances van het Diakonesse Ziekenhuis en de soms harde straatmuziek. Ze blijft dan staan of gaat zitten, houdt haar kopje scheef en gaat het allemaal eens goed bekijken. Soms, als het haar teveel wordt, dan kruipt ze achter mijn benen om het vanuit een veiliger positie te aanschouwen. Na een paar minuten is het dan meestal ok en gaat ze voorzichtig op onderzoek.
Maar het reizen met de bus gaat goed, van brommers en scooters kijkt ze nauwelijk meer op en mensen (en vooral kleine kinderen) zijn nog steeds even leuk. Omdat de meeste mensen Moos ook erg leuk vinden en haar allemaal blijven knuffelen, zal dit voorlopig ook wel zo blijven. Voor het passeren van de Appie bij het middagrondje moet je dan ook 10 min extra uittrekken.
Andere honden
Wandelen en vriendjesmaken met de talloze buurthonden gaat uitstekend. Ze wordt door de meeste andere honden volledig geaccepteerd en begint al op grote afstand heel hard te kwispelen als ze weer een buurthond heeft gespot. Natuurlijk heeft ze zo haar favorieten; meestal jongere honden waarmee het goed spelen is, maar ook de Koningin van het Wilhelminapark (Gaia, een 8 jaar oude Saarloze Wolfshond) behoort duidelijk tot haar favorieten. Ik realiseer me goed dat Moos nog lang niet volgroeid is en dat ik haar in dat spelen moet beperken. Als ze weer helemaal losgegaan is, wordt ze na zo'n 5 tot 10 minuten weer aangelijnd en met enige drang mee naar huis genomen, iets dat ze zich uiteindelijk goed laat aanleunen.
Uiteraard zijn niet alle honden (en baasjes) gediend van zo’n springerige pup en om de zoveel tijd (als ze het echte te bont maakt) krijgt ze een forse snauw: uitstekend want daar leert ze van.
Loslopen en terugkomen (met of zonder fluit) gaat ook goed en dat maakt het loslaten (’s avonds met een lichtje om haar hals) een stuk rustiger (voor mij). Zolang er maar geen verkeer is, kun je uitstekend met een loslopende Moos gaan wandelen.
Waar woont Moos?
Moos en Joeri spelen bij de Utrechtse singel Sinds 10 oktober woont ze definitief in Utrecht, hoewel ze de eerste week van november toch nog 3 dagen naar Ellen, Berry en vooral Joeri heeft gelogeerd (ivm kleine operatie van mij). Afgelopen zondag waren Joeri en Ellen even in Utrecht en zijn we van de Twijnstraat via de singel naar het Lepelenburg gelopen: hollen langs het water, alle andere honden besnuffelen en zo nu en dan wat kinderen bespringen (Moos, Joeri doet dat niet meer). Kortom, het was direct dikke pret.
Gaan er dingen (nog) niet goed?
Jazeker. Als een echte pup moet ze al haar impressies verwerken en soms wordt het haar gewoon te veel. Zo hadden we afgelopen zondag bezoek van mijn zwager en vrouw, werden Moos en ik in zijn auto afgezet bij de Twijnstraat, hadden we de wandeling met Joeri, kwam het neefje van Brigitte met vriendin even koffiedrinken en kwam uiteindelijk mijn zusje met man en kinderen eten en kennismaken met Moos.
Moos en Joeri. Heerlijk spelen in de tuin. Klik voor het filmpje
Dat ging allemaal uitstekend en 's avonds viel ze tevreden op haar kleedje in slaap. Maar het was wat te veel en dat merk je dan de volgende dag: niet te harden. Luistert niet, sloopt alles en gedraagt zich als een echte dictator.
Veel laten slapen zoals Mirjam (de baas van de vader van Moos) uitlegt en veel wandelen (maar niet te veel spelen) werkt dan en de dag daarna is ze weer redelijk normaal. Maar soms komt er dan nog iemand langs, wordt er gebeld door de pakjesdienst of gebeurt er weer iets in de buurt waardoor ze opgewonden raakt: kortom, dat zijn dagen dat je haar werlkelijk achter het behang wilt plakken en enorm blij bent als je 's avonds eindelijk in bed ligt.
Conclusie
Tja, weet waar je aan begint met zo'n Drentenpup. Maar de balans slaat toch enorm door in het voordeel van Moos. Eigenlijk kun je je geen leven zonder Moos meer voorstellen. Het is soms lastig, het kost veel energie en tijd en soms....... Maar een leven zonder kun je je al niet meer voorstellen.