Grazie alla Madonna,

Om 7:00 wakker gemaakt door 2 enthousiaste honden (Spookje en Muisje zoals wij ze maar noemden). Opgestaan om, net als met Pepper de afgelopen jaren, maar weer een ochtendwandeling te maken (de derde alweer). De honden lopen de hele tijd zelfstandig door de velden maar toch lopen ze mee en blijven ze redelijk in de buurt.

Waarnaartoe? De Madonna delle Noce deze keer. De kapen was nog versierd met witte en blauwe linten nav Maria Hemelvaart (15 aug) en het leek me een mooie plek om het ochtendappeltje te eten.

Aangekomen wilde ik net op het bankje bij de deur gaan zitten toen ik de motor van een auto hoorde: effe opletten op de honden om te voorkomen dat ze de weg op stoven, maar dat ging goed. Tot mijn verbazing stapte een oudere man uit en hij begon te roepen (eea, aama)? Het leek of hij iets zocht maar mij niet zag staan.

Ernaartoe gelopen en het bleek een wat oudere, norse heer te zijn die ik wel een vaker gezien had. Maar: niet geschoten, altijd mis en dus: “Goede morgen, kent u misschien deze honden”?

Wel: het waren zijn honden!

Hij vertelde dat de kleinkinderen het huis uit waren gegaan en de deur open gelaten hadden waardoor de honden ontsnapt waren. Hij was (meende ik) een dag in Rome geweest en was nu al een paar dagen aan het zoeken. De witte ruwhaar bleek Dea te heten en de kleine bruine Fiamma: mooie en toepasselijke name.

We hebben nog wat staan babbelen en ik heb hem geholpen de honden in de Jeep te zetten.  Toe hij weg wilde rijden sloot ik af met “wel dat is vast dankzij de Madonna delle Noce en eindelijk verscheen er een grote grijns op zijn gezicht: certo!