Ook dit jaar ging de vakantie naar de Sabijnse heuvels. In twee en een halve dag heen en (straks) in twee dagen terug. Is en blijft een redelijk afstand (ong 1500 km) die elk jaar toch weer net iets langer lijkt te duren. Omdat het vorig jaar (eind juni – eind juli) wel heel erg warm was, besloten we dit jaar eerder te gaan: van 5 juni tot 8 juli.

Donderdag

Donderdag 5 juni om ong 9:30 vertrokken reden we rustig naar het Waldhotel in Sulzburg (20 km na Freiburg)

Het Waldhotel is een redelijk groot hotel op zo’n 5 km buiten Sulzburg. Heerlijke plek waar je behalve vogels en af en toe een auto, helemaal niets hoort.

Aangekomen, spullen naar de kamer en vervolgens ben ik (Arjan) zo’n 80 a 90 min met Moos de heuvels in gelopen.

Hoewel redelijk gaar van de autorit, ging dat uitstekend en we hebben samen op het hoogste punt van de wandeling van het uitzicht zitten te genieten.

Terug naar BB alwaar we gedrieën ons in de eetzaal tegoed hebben gedaan aan een voedzame, echte Duitse maaltijd (dwz: BB en ik).

Daarna nog een klein rondje gelopen in het langzaam donker wordende woud waarna we moe in slaap vielen.

Ik had een goede nachtrust maar BB helaas niet. Zij werd midden in de nacht wakker met een knallende koppijn. Pillen genomen maar hoewel ze hielpen, was het niet voldoende.

Vrijdag

Om 7 uur met Moos het ochtendrondje gelopen. We besloten dezelfde richting als vorig jaar op te lopen maar eenmaal bezig bleek er toch een nieuw pad te zijn (de Sackgasse) dat uiteindelijk uitkwam bij de jachthut op de foto.

Met het opkomende zonnetje in een werkelijk paradijselijke omgeving was de ochtend in ieder geval goed begonnen.

Terug naar het hotel alwaar we ontbeten, de spullen inhebben geladen en uiteindelijk zijn vertrokken.

Al rijdend kwam ik erachter dat ik wat vergeten was: deodorant en mijn sigaren. De Deo is ook in Italië te krijgen maar sigaren… nee die zijn eigenlijk niet te pruimen. Dus, vlak voor we de snelweg naar Bazel opreden zijn we bij een bijna volledig Franse kiosk (in Duitsland) nog een doos sigaren gaan halen. Duurde al-met-al een kwartiertje. Eigenlijk hadden we ook nog goedkoop benzine willen tanken, maar hebben dat uiteindelijk niet gedaan. Dat bleek veel later de redding van de reis te zijn!

Met een bewolkte lucht door het foeilelijke Bazel gereden en op naar de Goddard. Dit deel van de reis ging redelijk makkelijk. Veel verkeer maar geen oponthoud. Bij de Goddhard bleek  km file te staan, hetgeen volgens de radio op zo’ 45min vertraging kwam te staan. Viel allemaal mee en lij doken we de 17km lange tunnel in. Alles leek goed te gaan tot zo’n 5 á 6 km voor het einde. In onze richting knipperde stoplichten terwijl het tegemoetkomende verkeer voor elk stoplicht stilstond.

Gewoon doorgereden maar wat was er nou aan de hand. Vlak na het verlaten van de tunnel hoorde we via de radio dat er een vreemde brandlucht in de tunnel hing. 5 min later werd gemeld dat het om een brandend voertuig ging en dat de tunnel gesloten werd tot tenminste 15:30. Al het stilstaand verkeer moest omdraaien en de tunnel weer verlaten. We bleken dus een enorme mazzel te hebben gehad want als we een kwartier later de tunnel ingedoken waren, hadden we zo’n 3 uur vertraging gehad.

Voor meer hierover, zie hier.

Ongeveer een uur later reden we bij Chiasso Italië binnen. Leek redelijk te gaan, maar eenmaal bij Milaan kwamen we tot de snelweg naar Bologna in een groot verkeersinfarct terecht.

Ook de snelweg was redelijk druk maar reed gelukkig wel door. Na de afslag Bologna namen we weer onze “vertrouwde” afrit waar je je tolkaartje (vanaf Milaan) alleen elektronisch kon betalen. Dit was al de derde keer en in eerste instantie waren we er van it gegaan dat de normale betaalwijze nog zou komen. Maar dat is blijkbaar niet zo. Een druk op de rode help knop en hup: de slagboom ging open .

Nu nog de laatste 70 km naar Lizzano in Belvedere. Hoewel gaar van de lange rij-dag was het weer een plezier om door het Italiaanse landschap te rijden.

En om ong 19:00 kwamen we moe maar zeer voldaan aan in Lizzano. Auto geparkeerd, spullen naar de kamer gebracht en een rondje gelopen met Moos. Een half uur later met Brigitte aan het bier waarna we zowaar buiten op het terras konden eten. De vorige keren was er altijd een grote uitbouw voor het hotel waar iedereen ging zitten om te eten of te drinken, maar die was er ditmaal niet. Bleek dat wij “te vroeg” gekomen waren .

Heerlijk gegeten, nog een klein rondje Moos en SLAPEN!

Zaterdag

Heerlijk geslapen en om 7:15 opgestaan voor ochtendwandeling met Moos. Schitterend weer (niet te warm of te koud) en na afloop op het pleintje voor het hotel een beetje de zaterdagkrant gelezen. Om 8:15 Brigitte gebeld. Bleek nog heerlijk te slapen!

Weer ontbeten op het terras en om ong 9:30 vertrokken voor de laatste 350km naar het huisje.

Vlak voor aankomst eigenaar Alie gebeld zodat zij het personeel kon vertellen dat wij om ong 14:15 zouden komen.

Laatste stukje rijden was weer als vanouds hoewel de natuur groener was dan we ons konden herinneren. Wij waren vroeger en het had veel geregend in dit deel van het land.

Aankomst

Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Monia die ongeveer klaar was met het huisje. Spullen uitgeladen, nog wat gebabbeld en het zwembad in gedoken: heerlijk!!!!

Brigitte had het echter helemaal gehad zodat ik alleen naar de Conad ben gegaan voor de boodschappen. Warm maar heel blij er weer te zijn!

’s Avonds beiden redelijk moe en dus eindigde onze reis behoorlijk vroeg in een gekoelde slaapkamer.