We zijn al bijna twee weken op onze vakantieplek wanneer ik ’s morgens om ong. 6:45 met beide honden (zowel Moos van ons als Emie van de buurvrouw) vertrek voor de dagelijkse ochtendwandeling van meestal iets meer dan een uur. ’s Morgens gaan we aan de achterzijde van het huis naar beneden in het dal en dan gaan we de ene keer naar links en de andere keer naar rechts. Ik loop ongeveer 3 á 4 km maar de honden doen makkelijk 4 á 5 keer zoveel. En nu het ‘s morgens iets minder warm is, neemt hun gelopen afstand nog toe ook!

Eenmaal beneden aangekomen besluit ik om voor de verandering weer eens door de notenboom-boomgaard te lopen. Het is een kleine boomgaard waar een aantal notenbomen en veel brandnetels staan. Op het einde kun je weer terug omhoog of linksaf door een (nu droge) beek naar een veld aan de overkant van het dal. Voor die laatste route gekozen.

Lammetje

Maar… eenmaal op het veld, hoor ik achter me Moos plotseling vreemd blaffen. Draai me om en zie een heel klein wit lammetje dat steeds op Moos afloopt. Moos weet zich daar geen raad mee en gaat al blaffend achteruit waarop het lammetje weer in haar richting loopt. Ik kijk goed om me heen en probeer een moeder-schaap of een kudde te vinden maar niets: het is (als Moos even stil is) doodstil en ik zie en hoor helemaal niets.
Maar wat doe je dan? Lammetje is duidelijk nog heel jong en zonder moeder om bij te drinken gaat ze het niet redden. Na een poosje nagdacht te hebben besluit ik dat er toch niets anders op zit dan haar mee te nemen. Het lammetje bleef maar naar Moos lopen en ik denk dat ze in Moos een kudde-hond zag.

Weer naar huis

Kortom: lammetje opgetild (ong. 5 kg) en terug naar boven gelopen. Moos wordt altijd reuze opgewonden als je iets in je handen hebt en bleef maar springen om aan het lammetje te ruiken en te zien wat het nu precies was dat ik in handen had. Klinkt allemaal reuze interessant, maar na één km redelijk steil omhoog…

Maar goed, uiteindelijk kwamen we (ik moe, vies en kletsnat van het zweet, Moos volkomen opgewonden en het lammetje rustig in mijn armen) weer terug bij het huis. Liet vol trots aan een nog maar net wakker geworden Brigitte mijn “buit” zien en zette het beest even op tafel (waar ze gelukkig niet vanaf wilde springen). Wat nu?

In het dal aan de overkant van het huis, zat al sinds onze komst een schappskudde. Zou het wellicht van hen zijn of zou de herder misschien weten waar “mijn” lammetje wel vandaan zou kunnen komen?
Dus met z’n tweeën (lammetje en ik) in de auto en richting van die kudde gereden. Uitgestapt en goed gekeken maar ik zag a) geen herder en b) wel 5 grote honden die langzaam naderbij kwamen.
Tja, dat gaat niets worden.

Terug in de auto om eerst naar beneden richting "Capella Madonna della Noce" te rijden en dan via het dal weer terug om de kudde van de andere kant te benaderen. Aan die andere kant stond nl. een auto en wat stoelen in de wei. Zogezegd, zo gedaan maar...

Moos...

Ik bleek niet meer alleen te zijn. Tijdens mijn kijken en nadenken over een goede oplossing, waren "onze honden" (Rocky, Emy en Moos) ook gekomen en stonden met z’n drieën een enorm hoop kabaal te maken. Uiteindelijk in de auto gestapt en weggereden. Goed in de spiegel gekeken of ik niet achtervolgd werd maar dat bleek niet zo te zijn.

Rustig zo’n 2 km gereden om uit te komen bij de auto en stoelen beneden in het dal. Uitgestapt en goed gekeken en toen…  Gehijg achter me en daar kwam Moos aangehold met haar tong uit aar bek. Was me dat hele stuk toch achterna gekomen. Kun je van alles van vinden maar uiteindelijk neem je haar gewoon maar weer mee (maar niet achterin want daar zat het lammetje). Maar wat nu? Geen herder, geen andere kudde maar wel een lammetje met nog een opgedroogde navelstreng aan haar buik. Brigitte gebeld (ik heb Moos) en overlegd wat nu verstandig was om te doen. Uiteindelijk besloten om naar de bar te gaan want wie weet waren daar mensen met kennis over de verschillende kuddes in de buurt. Zo gezegd zo gedaan en vies en bezweet naar de bar gereden.

Nee geen koffie dit keer maar een vraag: “weten jullie nog van een andere schaapskudde in de buurt want ik heb een lammetje gevonden”. Een gevatte vrachtwagenchauffeur suggereerde een scherp mes en de eigenaresse van de bar werd helemaal ontdaan. Mooi, maar ik had aan beide niets. Toen suggereerde iemand o het bij de bouwzaak aan de overkant te vragen: die hadden misschien wel kennis van schaapskuddes in de buurt. Dus daarnaar toe en via via kwam er toch schot in de zaak. Verschillende enorm aardige Italianen gingen allemaal bellen en a) het bleek niet van de kudde tegenover ons huis te zijn en b) ik zou ene Maurizio moeten proberen (achternaam wisten ze niet en een telefoonnummer ook niet). Iedereen bedankt en maar weer naar huis gereden.

Aangekomen suggereerde Brigitte om het aan buurman Nello te vragen: die wist misschien van die Maurizio. Gebeld en mijn probleem aan Nello uitgelegd. Hij had nu even geen tijd maar hij wist waarschijnlijk wel waar het lammetje vandaan kwam en zou mij later helpen. OK. Toe Nello een tijdje later verscheen hebben we het lammetje van mijn auto in die van hem gezet en zijn we samen naar een boer in de buurt die ook schapen “doet” gereden. Nello vertelde dat hij wel eens had gezien dat ze met hun schapen niet alleen op de boerderij bleven maar er ook wel mee rondtrokken. Daar aangekomen werden we vriendelijk te woord gestaan door de zoon van de boer en hij herkende het lammetje direct: is van ons! Enorm bedankt!

Hij nam het lam over en sleepte het arme beest aan z’n voorpoten enthousiast mee naar zijn eigen auto om het snel naar de kudde te brengen. Waarschijnlijk was het een erg ondernemend lam geweest dat besloten had om zelf maar eens op sjouw te gaan en vervolgens zijn moeder (en de rest van de kudde) was kwijtgeraakt.

Ik was heel erg blij en om 11:30 kreeg ik dan eindelijk mijn eerste koffie.