Op 21 november 2014, hadden we weer een deelnemersbijeenkomst; dit maal in het Nijmeegse MuZieum, het ervaringsmuseum over zien en niet zien.
Behalve de verplichte deelnemersvergadering (DIXIT, financien), bestond de bijeekomst uit een inleidend praatje over het museum gevolgd door een halfuurtje blind zijn.
In groepjes van 6 gingen we, gewapend met de bekende witte stok met rode strepen, het duister en daarna het volkomen duister in. Ons groepje deed “het huiselijk leven” hetgeen neerkwam op rondlopen in de woonkamer en proberen de verschillende aanwezige objecten (televisie (sic), tafel, bank, spiegel en meer) te raden.
Veel gestommel, tegen elkaar en tegen objecten aanlopen, wanhopig om je heen tasten opzoek naar een muur of iets van houvast. Maar na een tijdje wende het wel en begreep je dat, als je met de stok een stukje vrije ruimte voor je voelde, je gerust een paar passen naar voren kon doen zonder het risico te lopen ergens tegen aan te botsen. Dat zal in het echte leven niet zo zijn, maar hier was er voor gezorgd dat als de vloer vrij was, het "hogerop" ook zo was.
Na alles “ontdekt” te hebben ontspon zich een discussie in het duister tussen ons en de bijna blinde begeleidster waarin ze vertelde hoe het leven voor haar veranderd was nadat ze vanaf haar 18de steeds slechter ging zien en zo goed als blind was (nog 2% zicht). Na 20 min. was het voorbij en mochten wij weer terug naar het licht: best wel een opluchting!ACBR
De rest van de ochtend waren er verhalen van Hellen Vermeulen (directeur MuZieum) die een en ander uitlegde over het Muzieum, van Frank Allemeersch van het Belgische Sensotec, een bedrijf dat traditioneel hardware maar nu ook software maakt waarmee blinden op gavanceerde wijze teksten kunnen laten voorlezen middels OCR en Text-to-Speech. Gevolgd door twee "ervaringsdeskundigen": Bart (z’n hele leven blind) en Jeroen (blind sinds een paar jaar) die op indrukwekkende manier vertelde over het leven als blinde. Wat gaat goed en wat niet, waar hebben ze behoefte aan en wat is in hun ogen minder belangrijk.
Wij als Taal- en Spraaktechnologie bedrijven en kennisinstellingen werden uitgedaagd om mee te denken over mogelijke oplossingen zoals een pratende thermostaat of lichtschakelaar. Over de manier waarop een blinde in de ijskast melk van karnemelk kan onderscheiden, of over de manier waarop je (gesproken) feedback kunt krijgen van je inductiekookplaat.
Op deze manier kregen wij, ordinaire NOTaS-deelnemers, in één ochtend een heel goed beeld van een voor de meeste van ons onbekende wereld.
De bijeenkomst werd afgesloten door Catia die een overzicht gaf van financieringsmogelijkheden voor NOTaS-deelnemers en/of TST-projecten.
Teruglopend naar het station, in gedachte bezig met "oplossingen" voor de geschetste problemen en ondertussen de verschillende objecten op het plein moeiteloos ontwijkend, telde ik mijn zegeningen.
Al met al een fascinerende bijeenkomst!
Arjan